سیزده‌ بدر سنت ایرانیان باستان/ فلسفه‌ی سبزه گره زدن_دانشجو

به گزارش خبرنگار
فرهنگی
خبرگزاری موج

، سیزده‌ بدر، از جشن‌ های نوروزی است که در تقویم‌های رسمی ایران سیزدهمین روز از فروردین‌ ماه روز طبیعت نامگذاری شده‌ است و از تعطیلات رسمی است.

برخی بر این باورند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روال و نحسی را در طبیعت به‌درکنند اما هیچ سندی وجود ندارد که مردمان قبل از نحسی سیزده سخن حرف های باشند، احتمالا از آنجایی که درموردٔ این روز آگاهی کمتری وجود داشته در یکی دو قرن تازه احتمالا به علت این که عدد ۱۳ در برخی ادیان و فرهنگ‌ها نحس دانسته می‌شود در ایران نیز این بدعت یا علت بی‌پایه و مبنا را به سیزده بدر اضافه کرده‌اند.

در بین جشن‌های ایرانی جشن سیزده بدر مقداری مبهم است، چون مبنا و مبنا دیگر جشن‌ها را ندارد در کتاب‌های تاریخی اشاره مستقیمی به وجود این چنین مراسمی نشده‌ است اما در منبع های کهن اشاره‌هایی به روز سیزدهم فروردین داریم.

ایرانیان باستان در اغاز سال نو بعد از دوازده روز جشن گرفتن و نشاط کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ایست به باغ و صحرا می‌رفتند و نشاط می‌کردند و در حقیقت به این ترتیب رسمی بودن دورهً نوروز را به آخر می‌رسانیدند.

زیاد تر بخوانید:

سیزده بدر روز شکر گذاری برای رویش طبیعت

اینفوگرافیک/حقیقت هایی درباره۱۳بدر

دیرینه سیزده بدر

روزطبیعت (سیزده بدر) سنت ایرانیان باستان به مناسبت پیروزی ایزد باران بر دیو خشکسالی اَپوش می‌باشد، سیزدهمین روز از ماه فروردین، تیر یا تِشتَر نام دارد. ایزد تیر یا تشترکه در اوستا، یَشتی هم به نام آن وجود دارد ایزد باران است و در باور پیشینیان پیش از آشو زرتشت برای این که ایزد باران در سال تازه پیروز شود و دیو خشکسالی نابود شود باید مردمان در نیایش روز تیر ایزد از این ایزد یاد کنند و از او در خواست باریدن باران کنند.

در ایران باستان بعد از برگزاری مراسم نوروزی سیزدهم که به ایزد باران تعلق داشت مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می‌رفتند و به نشاط و پایکوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌کردند.

هم‌اکنون هم زرتشتیان از بامداد روز تِشتَر ایزد و فروردین‌ماه، سفره نوروزی را بر می‌چینند، خوردنی‌ها و مقداری آجیل و شیرینی‌های باقی‌مانده در سفره نوروز را با خود به طبیعت می‌برند، و شِشه سبزه‌های حاضر در سفره را با خود برمی‌دارند و به دشت و صحرا و کنار چشمه‌ها یا آب‌های روان می‌روال. سبزهٔ خود را در کنار جویبارها به آب روان می‌سپارند و آرزو می‌کنند که سالی پربرکت و خرم داشته باشند، تا پسین آن روز را بیرون از خانه می باشند و در طبیعت و بین سبزه و صحرا به شادمانی می‌پردازند.

آئین‌های سیزده‌ بدر

این اتفاقات دارای آئین‌های اختصاصی‌ای است که در درازای تاریخ پدید آمده و اندک اندک چهره سنت به خود گرفته است از آن جمله می‌توان آئین‌های گره زدن سبزه، سبزه به رود سپردن، خوردن کاهو و سکنجبین، پختن خوراک‌های گوناگون به‌اختصاصی آش رشته، پرتاپ ۱۳ عدد سنگ مخصوص مناطق کردنشین.

سبزه گره زدن

یکی از آئین‌های این روز سبزه گره زدن است که بیش‌تر جوانان در این روز این کار را انجام خواهند داد. گره زدن سبزه به معنی گره زدن زندگی با طبیعت است که هیمشه سبز و شاداب باقی بمانیم.

فلسفه‌ی سبزه گره زدن

یکی از کارهای روز سیزده‌ بدر، علف گره‌زدن است، در خصوص سابقه‌ی این رسم می‌گویند که مربوط به فرزندان کیومرث یعنی اولین زوج یا اولین پدر و مادر(مشیه و مشیانه)است، زرتشتیان اعتقاد دارند چون این دو با هم ازدواج کردند، دو شاخه «مورد» را گره زدند و پایه‌ی ازدواج خود را بنا نهادند و از آن زمان به سپس این رسم معمول شد و امروز هم دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی نیت می‌کنند و علف گره می‌زنند.

در مناطق کردنشین در آخر روز سیزده بدر ۱۳عدد سنگ رابه پشت سر پرتاب می‌کنند بدین معنی که آرزو می‌کنند که بلایا و نواحس از شخص دور شود و به ازای هر سنگ یک آرزوی نیک می‌کنند.