مطلب‌های یک خبر قابل‌تامل درمورد صنعت نفت ایران_دانشجو

به گزارش خبرنگار
اقتصادی
خبرگزاری موج

، آژانس بین‌المللی انرژی به‌تازگی در گزارشی به این مسئله اشاره کرده که رقم روزانه تشکیل نفت ایران در ماه آوریل سال جاری میلادی به عدد ۳ میلیون و ۳۰۰ هزار بشکه رسیده است؛ عددی که در قیاس با ماه قبل از خود، افزایش ۵۰ هزار بشکه‌ای را مشخص می کند و از افزایش قابل‌دقت صادرات نفت ایران نیز حکایت دارد.

به گواه آمارهای رسمی، تشکیل و صادرات نفت ایران به بیشترین رقم در قیاس با دوره قبل از خروج یک‌جانبه دولت آمریکا از توافق برجام در سال ۲۰۱۸ میلادی رسیده است. معادله‌ای که روندی تدریجی و پله‌پله را در ماه‌های تازه طی کرده و یقیناً حامل مطلب‌ها و معانی قابل‌توجهی است. در این رابطه، به‌طور خاص می توان به ۳ مسئله مهم و محوری اشاره کرد.

اولا، افزایش تشکیل و صادرات نفت ایران مشخص می کند تا چه اندازه نظام تحریم‌های ظالمانه و یکجانبه قوت‌های غربی و به‌طور خاص دولت آمریکا علیه کشورمان سُست و بی‌پایه است. در حقیقت، تکیه ایران به ظرفیت‌های داخلی و تلاش برای یافتن بازارهای تازه صادراتی و دل نبستن به قولهای توخالی قوت‌های غربی، جهت شده ناظر ظهور زمان‌های تازه در صنعت نفت و گاز و به‌طور خاص در عرصه صادرات این محصولات باشیم؛ معادله‌ای که در نوع خود زنگ‌های هشدار را برای قوت‌های غربی به صدا درآورده است.

دوم این که اوج‌گیری روال تشکیل و صادرات نفت ایران در نوع خود پالس‌های معناداری را از افول هژمونی جهانی ادعایی قوت‌های غربی نیز مخابره می‌کند. به گفتن ساده‌تر، در جهان جاری که در آن ناظر اوج‌گیری قابل‌دقت منازعات و درگیری‌های ژئوپلتیک و ایدئولوژیک هستیم، ایران توانسته به خوبی زمان‌ها را شناسایی کند و از آن‌ها در راستای اهداف و منافع خود منفعت بگیرد.

دقت داشته باشید که افزایش صادرات نفت ایران به دیگر کشورها تا حد بسیاری در فضای بی‌توجهی و عدم‌رغبت آن‌ها به تبعیت از نظام تحریم‌های یکجانبه غرب علیه کشورمان محقق شده است؛ موضوعی که مشخص می کند ایده هژمونی جهان غرب به‌شدت پوسیده شده و فقط یک ظاهرِ قشنگ دارد.

و در نهایت، سوم این که افزایش تشکیل و صادرات نفت ایران در نوع خود موید این حقیقت نیز است که دل بستن به توافقاتی همانند برجام برای تشکیل گشایش در حوزه مراودات اقتصادی خارجی کشورمان، ایده چندان درستی نیست و نباید همه چشم‌اندازهای آتی سرزمین را فقط به یک توافق گره زد.

در این رابطه، در بهترین حالت، برجام را فقط بابد به مثابه یک زمان و نه زیاد تر برسی کرد؛ موضوعی که در دوره وجود دولت سیزدهم در قوت به عینه موردتوجه بوده و اساسا دیپلماسی اقتصادی کشورمان نیز در این دوره کشف ظرفیت‌های تازه و مغفول را موردتوجه و تمرکز داشته است.