ماجرای اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده که غرق شد_دانشجو

ناوهای هواپیمابر مهم ترین و چشمگیرترین شناورهای ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده می باشند و دهه ها است که این چنین بوده است. اولین ناو هواپیمابر، یا به عبارت دقیق تر، اولین باری که یک هواپیما از یک کشتی نیروی دریایی به هوا پرتاب شد، در سال ۱۹۱۲ از روی ناو هواپیمابر فرانسوی Foudre انجام شد. کشورهای دیگر دیدند که چه دستاوردهایی با منفعت گیری از هوانوردی دریایی ممکن می شود و به شدت داخل رقابت برای ساخت سکوهای پرتاب دریایی سیار موثر و کارآمد شدند.

در حالی که کشورهای اروپایی تب ساخت ناو هواپیمابر را درست قبل از اغاز جنگ جهانی اول اغاز کردند، ایالات متحده نیز زیاد عقب نماند. ساخت ناو هواپیمابر USS Langley (CV-1/AV-3)، اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده، در سال ۱۹۱۱ اغاز شد. بیشتر از یک دهه طول کشید تا لنگلی بتواند به گفتن یک ناو هواپیمابر به دریا برود و این کار را چندین بار انجام داد. اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده در نهایت چندین بار بین سال‌های ۱۹۱۳ و ۱۹۴۲ به کار گرفته شد، از سرویس خارج شده و بار دیگر به خدمت فرا خوانده شد.

هنگامی که لنگلی برای اولین بار در سال ۱۹۱۳ به گفتن یک ناو هواپیمابر به آب انداخته شد، نامش Jupiter می بود و حیات خود را به گفتن یک کشتی از کلاس Proteus اغاز کرد، که نوعی کشتی باری می بود که در اغاز قرن بیستم منفعت گیری می شد. در نهایت، نیاز به تحول در کنار ظهور فناوری پیشرفته، کشتی سازان را قادر ساخت تا پیکربندی آن را تحول داده و یک عرشه روی آن نصب کنند. هنگامی که این کار انجام شد، لنگلی به اولین ناو هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده تبدیل شد و برای چندین دهه خدمت کرد.

ناو هواپیمابر USS Langley (CV-1/AV-3)

یو اس اس ژوپیتر در سال ۱۹۱۳ داخل خدمت شد و اولین کشتی ایالات متحده می بود که با نیروی توربو الکتریک کار می کرد. فقدان توربین بخار ژوپیتر علتشد که این کشتی سریعتر از کشتی های خواهرش – USS Cyclops و Neptune – باشد. ژوپیتر در ابتدا در اقیانوس آرام خدمت می کرد و هنگامی که از کانال پاناما عبور کرد، به اولین کشتی تبدیل شد که از این کار را از شرق به غرب انجام داد. این کشتی در طول جنگ جهانی اول هیچ نبردی را توانایی نکرد و در ۱۱ ژوئیه ۱۹۱۹ ، نیروی دریایی اجازه تبدیل آن به یک ناو هواپیمابر را صادر کرد.

سپس ژوپیتر در ماه مارس سال سپس از سرویس غیرنظامی خارج شده و تبدیل آن به یک ناو هواپیمابر اغاز شد. در ۲۱ آوریل ۱۹۲۰ ، این کشتی در دسته CV-1 طبقه بندی شد و به Langley تحول نام داد و اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده شد.

نام این کشتی به افتخار ساموئل پیرپوینت لنگلی، اخترفیزیکدان و پیشگام هوانوردی که برای گسترش یک هواپیمای سرنشین دار در اولین روزهای عصر هوانوردی تلاش می کرد، به لنگلی تحول یافت. اگرچه همانطور که همه می دانیم،‌برادران رایت سریعتر از لنگلی یک هواپیمای با قابلیت پرواز ساخته و به هوا بردند، اما او کار گسترش علم تازه اخترفیزیک را در اواخر قرن نوزدهم در ادامه گفت و تا زمان مرگش در سال ۱۹۰۶ یکی از بازیگران مهم مؤسسه اسمیتسونیان می بود.

در حالی که لنگلی در ابتدا برای حمل و نقل دریایی زغال سنگ ساخته شد، از سال ۱۹۲۰ به سپس، این کشتی دیگر یک کشتی باری به این منظور نبوده است. تعداد بسیاری از اسبق خدمات اولیه لنگلی مربوط به آزمایش هوانوردی دریایی، از جمله به پرواز درآوردن هواپیماها و بازیابی آنها در میانه حرکت می بود.

هنگامی که این کشتی با ماموریت تازه به آب انداخته شد، طراحی لنگلی علتشده می بود که تعداد زیاد بسیاری هواپیما را در خود جای دهد. برخی از ناوهای مدرن می توانند تا ۹۰ جت جنگنده را روی عرشه خود حمل کنند، اما در ابتدا، این تعداد زیاد کمتر می بود. با این حال، توانایی لنگلی برای حمل حداکثر ۳۴ هواپیما در سال ۱۹۲۲ یک دستاورد بزرگ به شمار می رفت. لنگلی می‌توانست ۱۲ هواپیمای “تعقیب” تک سرنشین، ۱۲ هواپیمای “شناسایی” دو صندلی دیگر و ۱۰ فروند هواپیمای مناسب برای پرتاب اژدر با شدت تا ۸۰ گره دریایی را حمایتکند.

سابقه خدمات ناو هواپیمابر لنگلی

USS Langley سابقه خدمات برجسته ای داشته و در زیاد تر این زمان به گفتن یک کشتی آموزشی عمل می کرده است. از سال ۱۹۲۷ تا ۱۹۳۹ ، لنگلی در اقیانوس آرام در سواحل هاوایی و کالیفرنیا فعالیت می کرد. در طول این زمان، این کشتی واحدهای مربوط به هوانوردی دریایی را آموزش می داد. این چنین این ناو آزمایش‌های بسیاری را برای پیشرفت این فناوری، آموزش خلبانی و غیره انجام داد. لنگلی حتی در یک فیلم صامت در رابطه هوانوردی دریایی به نام The Flying Fleet نیز وجود داشت.

در سال ۱۹۳۶، لنگلی تحت تعمیرات اساسی و تبدیل قرار گرفت و در ۲۱ آوریل ۱۹۴۷ طبقه بندی آن از CV-1 به AV-3 تحول اشکار کرد. سپس لنگلی برای مدتی در اقیانوس اطلس خدمت کرده و درست در زمان وقوع جنگ جهانی دوم به اقیانوس آرام برگشت. در طول این جنگ، لنگلی به گفتن یک کشتی ضد زیردریایی در اقیانوس آرام عمل کرده و بعد از ورود ایالات متحده به جنگ جهانی دوم بدنبال دعوا یواشکی ژاپن به پرل هاربر در دسامبر ۱۹۴۱ نیز خدمت آن ادامه یافت.

در ۲۷ فوریه ۱۹۴۲، لنگلی برای ماموریت های ضدزیردریایی به دو ناوشکن USS Whipple (DD-217) و Edsall (DD-219) ملحق شد. لنگلی ناوگان کوچکی از هواپیماهای جنگنده Curtiss P-40 “Warhawk” را برای پشتیبانی به دفاع نیروهای متفقین از جاوه حمل می کرد که مورد دعوا قرار گرفت. لانگلی با پشتیبانی ناوشکن های اسکورت خود در ابتدا توانست از بمباران ژاپنی جان سالم به در ببرد. درست قبل از ظهر، ۹ بمب افکن ژاپنی لنگلی را در معرض دید خود دیده و به آن دعوا کردند.

تلاش اول آن ها برای غرق کردن این ناو ناکامی خورد، اما ژاپنی ها پنج ضربه سهمگین به این ناو زدند که علتشد عرشه لنگلی و هواپیمای روی آن دچار آتش سوزی شوند. لنگلی غرق نشد، اما مرده و بی حرکت روی آب مانده می بود و تصمیم گرفته شد که در دریا غرق شود. ناوشکن اسکورت آن ۹ گلوله ۴ اینچی و چند اژدر را به سمت لنگلی شلیک کرد و این ناو را در ۱۲۰ کیلومتری جنوب تجیلاتجاپ، اندونزی غرق کرد. بدین ترتیب می بود که آخر اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده رقم خورد.